Bir fısıltı gibi, bir dua gibi... Kalbinin kuytusunda yankılanmak isteyen bir ses.
Zaman bazen sözcüklere sığmaz, kalbin en derin yerinde bir çiçek gibi saklı kalır. Bu şiir, söylenemeyenlerin, göz göze bakıp susulanların, belki de sadece bir bakışla anlatılmak istenenlerin izini sürüyor. Ay ışığının tenimize düştüğü, rüzgarın adını fısıldadığı o anlarda yazıldı...
Bırak, Sende Kalayım
Ay ışığı gibi süzülürken,
Gölgen düşer aklıma.
Rüzgarın taşıdığı nefesi,
Gizlediğim bahçeni, çiçeklerini...
Bırak, sende kalayım.
Sana söylesem:
Sırlarımı,
Aşkımı,
Kalbimi,
Gizlediğim bahçemi, çiçeklerimi...
Bırak,
Bırak sende kalayım.
Açık pencerem seni beklerken,
Güller vazomda sen kokarken,
Her kelimem sana,
Sana yazılırken...
Bırak,
Bırak sende kalayım.
Söylesem, söylesem... Sana söylesem...
Sana ben ne söylesem...
Unutulmuş bir yemin gibi,
Mühürlenmiş mektuplarım.
Adresim —
Kalbinin en kuytu köşesi...
Bırak,
Bırak sende kalayım.
Sana ben söylesem:
Aşkımı,
Kalbimi...
Bir ateş yakar yüreğimi.
Bırak,
Bırak sende kalayım.
Yorumlar