Mehmet Ayhan

  Soru: Eğer pozitif ya da negatif diye bir şey yoksa, kendimizi geliştirmek, yardımsever olmak, erdemli davranışlara yönelmek neden önemli olsun ki? Cevap: Negatif ya da pozitif diye bir ayrım kalmadığında, yani zihinsel yargıların ötesine geçildiğinde, hâlâ "neden yardımsever olayım, neden kendimi geliştireyim?" gibi sorular beliriyor olabilir. Çünkü bilinç, önce gördüğü her şeyi tutunarak tanımaya çalışır. Kendini, sahip olduklarıyla; iyilikle, erdemle, çabayla tanımlar. Ama bu da bir aşamadır. Olgunlaştıkça fark etmeye başlarsın: "Ben" diye bildiğin şeyin aslında sabit bir merkezi yoktur. Tanımladığın her kimlik geçici, her tutunduğun kavram gölgede bir yansımadır. Ve işte tam burada, özgürlük başlar. Artık hayatı, bir şey olmak ya da bir şeye ulaşmak için yaşamazsın. Hayatın kendisinin bir mucize olduğunu fark edersin. Bir çiçek yaprağında, bir kelebeğin kanadında, bir insanın gözlerinde — Sonsuz olanın her an tezahür ettiğini görürsün. Kendini geli...

“Son sandığın yer, belki de yeni bir başlangıcın ilk nefesidir.” Gün gelir bir yerde durduğunu sanırsın. Bir noktaya varırsın — öyle sanırsın. Ama içinden bir ses hâlâ akar: “Bu son değil…” Bir pencere kenarında dalıp gittiğinde ya da bir kelimenin seni hiç beklemediğin yerden yakaladığında, “ben” diye düşündüğün şeyin sabit olmadığını fark edersin. Sen değişiyorsun. Ve belki de en başından beri hep değişiyordun. Akışta Kendini Görmek Hayat bir nehir gibi. Her şey akıyor: insanlar, anılar, hisler, benlikler… Ve sen bu akışta bazen bir kıyısın, bazen bir damla. “Ben kimim?” diye soruyorsun belki. Ama o “ben” dünle aynı değil. Bu sabahki düşüncen bile şu ankiyle örtüşmüyor. O zaman belki de “ben”, sabit bir isim değil. Geçip giden her anın içinden bakan bir bilinç. Bir nehir gibi: Durmadan akan, ama yine de hep aynı kalan bir varoluş. Nokta mı, Sonsuzluk mu? Bazen bir cümle biter. Bir nokta koyarsın. Ama o noktanın ardından doğan sessizlikte, yepyeni bir başla...