“Son sandığın yer, belki de yeni bir başlangıcın ilk nefesidir.”
Gün gelir bir yerde durduğunu sanırsın.
Bir noktaya varırsın — öyle sanırsın.
Ama içinden bir ses hâlâ akar:
“Bu son değil…”
Bir pencere kenarında dalıp gittiğinde ya da bir kelimenin seni hiç beklemediğin yerden yakaladığında, “ben” diye düşündüğün şeyin sabit olmadığını fark edersin.
Sen değişiyorsun.
Ve belki de en başından beri hep değişiyordun.
Akışta Kendini Görmek
Hayat bir nehir gibi.
Her şey akıyor: insanlar, anılar, hisler, benlikler…
Ve sen bu akışta bazen bir kıyısın, bazen bir damla.
“Ben kimim?” diye soruyorsun belki.
Ama o “ben” dünle aynı değil.
Bu sabahki düşüncen bile şu ankiyle örtüşmüyor.
O zaman belki de “ben”, sabit bir isim değil.
Geçip giden her anın içinden bakan bir bilinç.
Bir nehir gibi:
Durmadan akan, ama yine de hep aynı kalan bir varoluş.
Nokta mı, Sonsuzluk mu?
Bazen bir cümle biter.
Bir nokta koyarsın.
Ama o noktanın ardından doğan sessizlikte, yepyeni bir başlangıç yankılanır.
Sanki o “son” sandığın yer, sonsuzluğun kıyısıymış.
Bir sır fısıldar içinden:
“Sabit olan tek şey, değişimin kendisidir.”
Ve sen anlarsın:
Nokta bile durmaz aslında.
Her şey gibi o da akışın bir parçası.
Durağanlık sadece gözün gördüğü kadar.
Oysa hakikat, içten içe hep ilerliyor.
Mana mı, Anlayış mı?
Bir kelime düşer zihnine: “mana.”
Ama sen onu kendi anlayış süzgecinle tartarsın.
Ve her anlayış, geçmişinle konuşur.
Bir çiçeğe bakarsın mesela.
O çiçeğin manası belki evrensel bir güzelliktir,
Ama sen onu bir kaybın yasına benzetirsin.
Birisi “umut” der,
Ama senin içindeki anlayış “yorgunluk”la cevap verir.
Gerçek tefekkür, dışarıya değil, anlayışın kendisine bakmaktır.
“Ben bunu neden böyle gördüm?”
“Bu bakışı ne biçimlendirdi?”
“Gerçekten manayı mı görüyorum, yoksa kendi içimdeki yankıyı mı duyuyorum?”
Sorularla Başlayan Sonsuzluk
Bazı sorular cevapsız bırakılmak içindir.
Çünkü o sorular, cevap değil, sonsuzluk fısıldar.
“Ben kimim?”
“Gerçekten vardım mı?”
“Yoksa hâlâ oluş hâlinde miyim?”
Bir noktaya geldim belki.
Ama içimde bir şey diyor ki:
“Buradan yeni bir şey başlayacak.”
Ve belki de hayat dediğimiz şey,
Bu bitmeyen başlangıçların ta kendisidir.
Ve şimdi sana soruyorum:
Sen hiç durduğunu sandığın bir anda,
içinden hâlâ akmakta olan o sessizliği fark ettin mi?
Yorumlar