Mehmet Ayhan

“Bir” kelimesi, insan aklının kavrayabileceği en küçük işarettir. Ama bu küçük işaretin ardında, kavranamayan bir sonsuzluk gizlidir. Matematik, “bir”i ölçünün temeli kılar; fizik, “bir” olmadan kanun yazamaz; zihin, “bir” olmadan evreni anlayamaz. Fakat kalp bilir ki: “Bir” yalnızca sayılar arasındaki bir değer değil, sonsuzluğun anlaşılabilmesi için açılan bir kapıdır. Sonsuzluk doğrudan kavranamaz. İnsan bilinci, onu idrak edebilmek için önce bir basamak ister. İşte “bir” bu yüzden vardır: Sonsuzu, somut bir işarete indirerek idrak yolunu açar. Bir besteci, kalbinde sınırsız melodileri hisseder. Ama o sınırsızlığı dile getirmek için, önce tek bir notayı yazar, tek bir söz söyler, tek bir beste yapar. Ve o “bir” beste, aslında sonsuz duygunun somutlaşmış hâlidir. Evren de böyledir: Biz ona “bir” deriz, kavrayabilelim diye. Ama hakikatte o, sonsuzun tezahüründen başka bir şey değildir. “Bir” — işte bu yüzden, hem ölçülebilir bir sayı, hem de sonsuzluğa açılan bi...

Hakikat, insanın zihninde bir bilgi kırıntısından ibaret değildir; o, varoluşu kökten sarsan, eskiyi yıkan, sahte olanı çözen bir kudrettir. Bu yüzden hakikat, bir varış noktası değil; sürekli yıkım ve yeniden doğuşun kendisidir. 1. Hakikat: Perdeyi Yırtan Kudret Hakikat ortaya çıktığında, gölge dayanamaz. Güneşin doğmasıyla karanlık kaybolur. Ateşin alevi karşısında kuru yaprak tutuşur. Bir damla hakikat, okyanus gibi yayılır ve sahteyi eritip geriye yalnızca özü bırakır. Hakikat böyle bir kudrettir: Onun karşısında yalan, zan, hayal ve kuruntu varlığını sürdüremez. Eğer bir bilgi, bir inanç ya da bir öğreti sahteyi ortadan kaldırmıyorsa , o hakikat değildir; sadece zihni oyalayan bir gölgedir. 2. N e f i s ile Hakikatin Çatışması İnsanın en büyük perdesi kendi nefsidir. Hakikat insana dokunduğunda, onunla çatışmaya girer. Benliğin kurduğu duvarları parçalar, alışılmış dayanakları yıkar. Bu yüzden hakikatle karşılaşan kişi, bir tür “yıkım” yaşar. Eğer bir...