Mehmet Ayhan

  Varlık, bir satranç tahtası gibidir. Siyah ve beyaz, zıtların kadim dengesini taşır. Her taş, bilincin bir yönünü; her hamle, farkındalığın bir adımını temsil eder. Tahtaya bakan göz, aslında kendine bakar. Çünkü bu oyun, dışarıda değil — insanın içinde oynanır. Piyon , uyanmanın ilk kıvılcımıdır. Henüz kim olduğunu bilmez ama ilerlemek ister. Onun adımı kısadır, ama yönü nettir. Cesaretiyle başlar yolculuğa; çünkü bilmez geri dönüşü. Bilinç de böyledir: önce sürünür, sonra yürür, sonunda geçilmez bir çizgiyi aşarak başka bir varlığa dönüşür. At , sezgisel bilincin taşır. Ne düz gider ne eğri; sınırları aşar, kuralları kırar. Zihnin ötesinden bir yerden atlar; insanın aklıyla değil, kalbiyle gördüğü alanı temsil eder. At’ın hamlesi beklenmediktir; tıpkı sezginin birden doğması gibi. Fil , içsel dengenin bilincidir. Eğik ilerler; çünkü ne tamamen akıl, ne tamamen duygu yönündedir. Bir yandan akışın yasasına boyun eğer, diğer yandan onu yönlendirir. Bilincin ...

Önsöz İnsan çoğu zaman hakikati dışarıda arar; bir dağın tepesinde, bir kutsal metinde ya da bir bilgenin sözünde... Oysa hakikat hiçbir zaman bizden uzak değildir. O, hepimizin içinde, sessiz ama diri bir ev gibi durur. Biz o evin içinde yaşar, odalar arasında dolaşırız — bazen kaybolur, bazen buluruz. Ve her defasında anlarız: Ev hep oradaydı, sadece biz başka bir odadaydık. Hakikat Bir Evdir Hakikat bir evdir. Ve bu ev tektir. Ne bir zamanda doğmuştur, ne bir mekâna sığar. O, varlığın temelidir. Biz, bu evin içinde nefes alır, düşünür, hissederiz. Ama çoğu zaman bunun farkında olmayız. Ev, kendi bütünlüğünü koruyarak odalarına ayrılır. Bu ayrılık bir bölünme değil, bir zenginleşmedir. Mutfak, banyo, oturma odası... Her biri aynı evin nefesini taşır; biri arınmayı, biri beslenmeyi, biri huzuru öğretir. Hiçbiri diğerinin karşıtı değildir. Hepsi birlikte evi yaşanır kılar. Tıpkı varlığın çeşitliliği gibi: Her form, her hâl, her ses Hakikatin farklı bir pence...